Twórczość nastolatków

Ela.

A więc dobrze, kolej na mnie:)

Kiedy tato zadzwonił ze szpitala do dziadków mówiąc, że został szczęśliwym ojcem małej Eli, nikt nie chciał mu uwierzyć. Powód był jeden. Ta mała istotka przyszła na świat 1 kwietnia 1991 roku - w Dzień Prima Aprilis. Dwadzieścia pięć minut po północy.

Przez szesnaście lat wiele działo się w moim sercu. Były łzy i słoneczne poranki. Radość i gniew. Rozczarowania. Lecz mimo wszystko pozostały marzenia.

Z pozoru niczym się nie wyróżniam. Nie jestem oryginalną osobą, o nie. Raczej zwyczajną. Stoje gdzieś tam z boku z książką i batonem w dłoni, obserwując ludzi dookoła. Gdy ktoś podchodzi do mnie z potrzebą rozmowy, zamieniam się w słuch i lekko się uśmiecham. Czasami poczęstuje batonem:) W miare możliwości doradzam i dodaje otuchy, ponieważ każdy potrzebuje odrobiny zrozumienia i uwagi. Choćby się do tego nie przyznawał, a nawet uważał, że nie zasłuhuje na wsparcie.

Unikam mówienia o swoich uczuciach otwarcie. Przeważnie tłumie w sobie emocje, a bezsilność wylewam w poduszke, w porze chłodnej, gwiaździstej nocy. Kiedy indziej przelewam wszystko z serca na kartke papieru. Czuje wówczas lekkość i spełnienie. Dziwne.

Potrafie być egoistką i czasami wybucham zbyt porywczo. Przede wszystkim jednak jestem zwykłą nastolatką o burzy hormonów i skrajnych poglądach na otaczający mnie świat.

Kiedyś napisałam o sobie taki oto wierszyk:

Jest pełna sprzeczności.
Kocha słodkości.
Potrzebuje trochę ciepła, odrobiny miłości.
Marzycielka o niskim poczuciu własnej wartości.
Romantyczka zaczytana w powieściach Austen.
Nie egoistka.
Nie pesymistka.
Lęka się gniewu i odrzucenia.
Szuka drogi przeznaczenia.
Znajdzie?

*
I chyba się z nim zgadzan. To właśnie cała ja Smile

illusion

A więc witamy :)

Selenaire

Ano witamy Smile

.
Ja natomiast jestem okropnym oryginałem. Aż momentami żal.